Çok sık olmasa da aklıma gelen bir soru; “yarın dünyanın son günü olduğunu bilseydim ne yapardım?”

Burada illa ki ölümden bahsetmiyorum olağan hayatımızı, imkânlarımızı bir şekilde kaybetmekten bahsediyorum. Her gün nereye gittiğimizi bilerek ya da bilmeyerek koşuşturduğumuz dünya hayatında son bir günümüz daha olsa ne yapardık?

Koca bir dünya önümüzde uzanıyor. Kimilerimiz kirliliğin ve gürültünün hüküm sürdüğü gri şehirlerde sıkışan ruhunun kaçışını ufacık kıvılcımlarda ararken kimilerimiz de sakin kır hayatının içinde biraz da olsa macera aramakta. Neticede bir tür yahut birden fazla tatminsizlik içinde eksiğimizi tamamlamaya çalışıyoruz.

Gariptir ki insan olarak yeryüzünde yetenekleri en gelişmiş canlı olarak hüküm sürmekteyken en sorunlu canlı olarak da var olmaktayız. Her birimiz bir takım huzursuzluklarla birbirlerimizi huzursuzlaştırıyoruz; tıpkı bir hastalık gibi. Salgın o kadar büyümüş ki artık birçoklarımız herhangi bir kurtuluşun olduğuna inanmıyor kimilerimiz de hastalıkla mutasyona uğramış gibi yeni bir canlıya dönüşmüş vaziyette. Bu canlı vicdanını karartmış, kara kalpli insanlar. Daha temiz ve güçsüz olanlar ise onlardan kaçmakta, arafta olanlar ise yaşama tutunmaya çalışıyor.

Oysaki insan kendi içinde ne büyük bir güç taşıyor. Şöyle bir düşündüğümüz zaman dünyada en küçüğünden en büyüğüne kadar; korkağından, cesuruna; tembelinden çalışkanına vesair her şeyi yapan yine insan. İsimler ve şekiller bunu değiştirmiyor. İnsana asıl gücünü veren ruhu. O ruhlar toplamı da yaşadığımız dünyamız.

Âlimler “insan dünyanın merkezindedir,” demişler ya her insan bir dünya belki de ve her insan kendi dünyasının gücü doğrultusunda ateşi suyu toprağı ve havayı şekillendiriyor. Bir şekilde yeryüzüyle iletişime geçiyor.

Şimdi soru şekil değiştirdi. Eğer insan bir dünya ise her gün insanın son günü. Ve günlerinden biri biterken sen ne yaptın? Bugünden ders çıkararak yarınki son gününde ne yapacaksın? Daha güzel bir hayat için her günü dünyanın son günü gibi yaşamamız gerekmez mi?